ELST – Enerverend en inspirerend, dat zijn de juiste woorden voor de avondendurance te Elst, die plaatsvond op zaterdagavond 20 juni jongstleden. In deze reportage volgen we het evenement van uur tot uur. Wanklanken waren er niet, uitvallers wel. Toch had iedereen na afloop een buitengewoon goed humeur. Volgend jaar weer!

14.00 uur: De tweede SAM-langeafstandswedstrijd van 2015 vindt plaats op bedrijventerrein De Aam. Net als vorige jaren wordt het evenement mogelijk gemaakt door Rolf Dracht, Jan van Dam en een veertigtal vrijwilligers. Zaterdag zijn al deze mensen de gehele dag al in touw, als om twee uur ’s middags Dick Blom zich meldt met zijn vrachtwagen vol met strobalen. “Ik had ze nog ingepakt op de wagen staan van het HMV-evenement in Wemeldinge,” zegt hij. “Ze konden zo weer mee naar Elst. Dat is het voordeel van het inpakken in plastic, zoals ik dat altijd doe.”

De uiteindelijke winnaar, Team Honda Bel-Ray.

Altijd weer een uitdagende klus, het plaatsen van de balen, maar dit keer is het in anderhalf uur klaar, met zoveel helpende handen. Gijs krijgt dit keer de leiding – als SAM-veiligheidsofficial in opleiding, onder toezicht van Tonnie van de Bunte, mag hij zeggen waar de balen moeten komen te liggen. In het kader van de strengere veiligheidseisen (zie verderop in dit verslag) plaatsen we een dubbele rij strobalen, plús een rij dranghekken in de eerste haakse bocht na start-finish. Zo is het publiek optimaal beveiligd.

Een belangrijke wijziging ten opzichte van het jaar daarvoor zijn de lage minivluchtheuveltjes vlak voor de fameuze ‘jump’. Ze zijn net te hoog om ze niet te beveiligen. Een versmalling ter plaatse zorgt meteen voor een iets lagere snelheid over de jump – voor de meeste teams althans.

28 teams

16.00 uur: Tegen vier uur in de middag zijn de meeste teams intussen binnengedruppeld; op tijd voor inschrijving en machinekeuring. Dit keer zijn er 28 teams aangemeld; iets meer dan vorig jaar, maar minder dan de 47 teams die meereden bij de Drie Uren van Oss enkele weken eerder. Waar dat mee te maken heeft? We denken aan drie oorzaken. 1. In Oss vielen er veertien teams uit. Lang niet allemaal hadden ze hun machine op tijd kunnen repareren. 2. Tussen de Drie Uren van Oss en die van Elst zit maar drie en een halve week. Dat biedt ook maar weinig tijd. 3. Een belangrijk aantal deelnemers aan ‘Oss’ komt speciaal voor die ene wedstrijd.

Hoe dan ook, met 28 teams kan je het publiek een mooie show bieden en zo gaat het ook. De technische keuringen verlopen voorspoedig.

17.30 uur: Rond half zes is het tijd voor de rijdersbespreking. Natuurlijk dringt wedstrijdleider Evert Welvaart er nog eens op aan, dat alle deelnemers zullen rijden met respect, verstand en regelmatigheid. “Zonder aanwezigheidssticker bij de rijdersbriefing geen deelname aan de wedstrijd!” besluit Evert nog even. Maar de stickers zijn zelf niet aanwezig.

18.00 uur: Massaal sjokken de teams naar de pitstraat, met hun motoren, maar ook met de catering en een heleboel gereedschap in de kruiwagens, karren, en scooters.

18.20 uur: Begin van de baanverkenning. Vertraging doordat diverse baanposten last hebben van storingen in de portofoons. Een mevrouw met een autootje moet er nog even langs. Maar uiteindelijk kan er gereden worden. Voor verschillende rijders is het weer even wennen: de een heeft een nieuwe teammaat, de ander een nieuw motorblok. En het lijkt alsof de ‘jump’ van Elst dit jaar weer iets hoger is geworden.

18.45 uur: Co-wedstrijdleider Ben Jeuring vlagt de training af. Voor de teams is het tijd om wat te drinken of te eten. Sommigen stellen de fiets nog een beetje beter af. Voor het overige wordt er genoeglijk gekuierd door de pitstraat, onder de belangstellende ogen van het publiek daartegenover.

Opletten bij de start!

19.00 uur: Het is tijd voor de Le Mansstart. Aan de overkant van de baan een rij van 28 draaiende motoren, rechtop gehouden door crewlid of teammaat. Aan de kant van het rennerskwartier 28 coureurs in pak en helm, die na het zwaaien van de oranje vlag door Evert Welvaart naar hun motor draven. De een wat alerter en wat sneller dan de ander. Maar iedereen komt goed weg en een eskader dreunende endurancemachines stormt af op Bocht 1, alsof de race geen drie uur, maar één kwartier gaat duren. Iedereen gaat eens goed zitten voor de eerste stint. Heel lang duurt het niet: gele vlaggen voor een auto in de baan. Tja, de bedrijven rond het circuit moeten te vriend gehouden worden. Gelukkig duurt het maar even. Daarna drie uur lang langeafstandsracen. Nou ja, demorijden.

19.45 uur: Team Motorsport Harlingen staat stil. Dynamoriem is op hol, net als in Oss. De steun is gebroken, dit keer niet die op het blok, maar die op de dynamo zelf. Over hoe dat verhaal afloopt, verder in deze reportage. We pikken er nog een paar incidenten uit.

20.15 uur: “Tyfuszooi!” zegt Martijn Fikkers, teamgenoot van Cees Eikelenboom in het team Hibra 1. Hun Kawasaki weigert elke dienst. Hen rest niet anders dan de wedstrijd als toeschouwer te volgen.

21.00 uur: De Yamaha FZ1000 van Hans Boelsma en Peter van Andel staat stil in de pits. Team A en B Racing heeft een bigend gebroken. Jammer, verder rijden kan niet meer.

21.15 uur: De Honda Bol d’Or van het VER Junior Racing Team met rijders Graeme en Bryan Bosschieter komt de pitstraat binnen. Het achterlicht is kapot. Dat leidt tot koortsachtig prutsen totdat er weer licht is. Zonder achterlicht mag je niet rijden. De Harlingers en nog twee teams met elektrische problemen mogen de koplamp nog even uitgeschakeld laten, totdat het echt te donker wordt.

21.20 uur: Het gaat nu snel. De Team Tigerente Suzuki GSX-R van Wim Hendriks en Renaud Waghemans komt binnen. “Er lijkt iets niet in orde. Herrie en geen vermogen!” Dat haalt je de koekoek. Een groot vierkant gat voorin het carter laat zien hoe de rechter drijfstang voor zichzelf  is begonnen. “De motor liep nog gewoon,” zegt Renaud, maar het is einde wedstrijd voor team Tigerente.

21.30 uur: Alle teams moeten nu met ontstoken koplampen rijden. Voor sommigen spannend. Het is een magisch schouw- en luisterspel in de vallende duisternis. Keer op keer kondigen stralen koplamplicht de volgende coureur aan die de laatste bocht voor de pits gaat nemen. Met aanzwellend en weer afnemend motorgehuil passeren ze het publiek tegenover de pits, dat het evenmin opgeeft.

22.00 uur: De finishvlag valt. Applaus van het publiek, onder geestdriftige klanken van de popband in de feesttent. De Harlingers hebben hun pitstops zo weten te rekken, dat ze met brandende verlichting over de finish komen, samen met nog 18 teams. Toch komen ze niet voor in de eindrangschikking. Ze hebben te weinig ronden gereden en teveel stilgestaan in de pitstraat. Hen maakt het niet uit: ze hebben de drie uren uitgereden, hoe dan ook. Dat geldt voor alle andere finishers. Nu is het tijd om de pitstraat op te ruimen.

De winnaars op het podium

22.30 uur: Niet veel later staan alle coureurs, crewleden, officials, vrijwilligers, publiek en belangstellenden vanuit het rennerskwartier bij elkaar in de feesttent, voor de prijsuitreiking. “Helemaal top!” roept Jan van Dam. “Vandaag zijn we allemaal winnaars! Negentien finishers, wat hebben we van deze avond genoten.”

De derde prijs is voor rijnummer #604, team TMC, met als rijders Nico Borrius en Henry Ravestein. “Fantastisch,” zegt Henry. Volgend jaar weer!” De tweede plaats gaat naar rijnummer #526, team Bartels Best, met rijders Goos Bartels en Wesley Pel. “Super!,” roept Goos. Een mooie avond voor de Haarlemmermeer, met twee podiumplaatsen.

De eerste plaats is echter niet voor het eerst voor het Bel-Ray Honda Team. Marcel Geurts en John Megens zin er verguld mee. “Helemaal top!’, roept John. “Happy with Honda,” voegt Marcel eraan toe.

Politici kopschuw

Het lijkt allemaal mooi en makkelijk, maar wat gaat er niet aan vooraf voordat het zover is? Met name de gebeurtenissen vorig jaar in Haaksbergen hadden politici en beleidsmakers kopschuw gemaakt. Gevolg: vertraging bij de vergunningverlening voor het Elster evenement en allerlei nieuwe voorwaarden. Bijna had SAM de demo’s te Elst moeten annuleren. Op de valreep kwam het toch in orde. Het betekende extra aandacht voor veiligheid. “Leuker wordt het allemaal niet”, zei SAM-voorzitter Evert Welvaart, “maar we hadden geen keus. Ik roep iedereen op om mee te werken.”

Rolf Dracht, voortrekker van de organiserende vrijwilligersgroep: “Overnachten is een heet hangijzer geworden. Het evenement mocht van de gemeente alleen doorgaan als aan verschillende eisen was voldaan. Het rennerskwartier kreeg de status van een ‘tijdelijke camping’, waarbij de minimale afstand tussen de campers en caravans vijf meter moest zijn. Wie wilde overnachten, moest zich bovendien van te voren aan te melden, want we moesten de gemeente een lijst overhandigen.”

Toen puntje bij paaltje kwam werd de soep zo heet niet gegeten. De heren gezagsdragers en wetshandhavers vonden kwamen ’s avonds kijken natuurlijk. Ze vonden eigenlijk dat de lokale organisatie en de SAM de zaakjes prima voor elkaar hadden.

Rolf: “Een tweede eis van de gemeente had te maken met de brandveiligheid. Het zou niet langer toegestaan zijn om losse tanks (jerrycans, vaten, snelvullers) met benzine te bewaren op het terrein van de tijdelijke camping. Hiertoe hadden we een centrale opslag moeten inrichten, in de vorm van twee afgesloten stalen containers, die een eventuele brand dertig minuten moesten kunnen tegenhouden.”

Onder andere SAM-rijder Harry Althof nam contact op met Rolf. “Onzin om alles bij elkaar te zetten in één of twee containers. Daar maak je dan grote potentiële bommen van. Er hangt altijd benzinedamp in zo’n container en dan kan één vonkje genoeg zijn. Je kunt die brandstoffen beter verspreid opslaan!” Ook die goede raad werd opgevolgd.

Reacties na de wedstrijd

Nico Borrius: “Jan van Dam en alle mensen die eraan meegewerkt hebben om er weer een geweldig weekend van te maken, BEDANKT !! We hebben genoten van het rijden, de muziek van the Fast Lane en jullie snakey moves op de dansvloer. We zullen er volgend jaar absoluut weer bij zijn.”

TET Classic Endurance: ”We willen alle vrijwilligers en Jan van Dam bedanken voor hun inzet voor dit geweldige evenement. Chapeau!”

Deelnemerslijst

Rijderslijst 3 Uren van Elst Avondendurance 20 juni 2015

Video

Alex Janssen

https://www.youtube.com/watch?v=cpXLOTL6ma8

Elwin Moes

Drie uren Elst

Twee keer naar de finish voor enduranceteam Motorsport Harlingen

Dit artikel is eerder gepubliceerd in de Harlinger Courant.

ELST (Gld.) – Eind mei namen Tajan van der Wiel en Gijs van Hesteren met succes deel aan de Drie Uren van Oss; een herbeleving van de befaamde 24 Uren, zoals die eind jaren zestig, begin zeventig werden georganiseerd. Beiden beleefden het begin van hun volwassenheid in die jaren, wat het hele wegracegebeuren nog magischer maakte dan het van zichzelf al was. Afgelopen weekend was het tijd voor een herhaling: de Drie Uren van Elst. Negen van de 27 teams vielen uit, maar de Harlingers haalden de finish.

Onze CB750 Japauto Honda stamt uit 1976 en is een replica van de motorfietsen, waarmee de Parijse firma Japauto destijds roem verwierf in de langeafstandsraces. “Eind jaren zeventig was ik een tijd lang monteur van een Nederlands team dat met dergelijke motoren reed,” vertelt Tajan Van der Wiel. “De bijzondere vorm van de stroomlijning was hun handelsmerk. Of je het mooi vindt? Dat verschilt voor iedereen. In elk geval, de gedachte erachter was dat de coureur lekker uit de wind en de regen zat, tijdens de lange races zoals die destijds werden gereden.”

Tajan had het karakteristieke polyesterwerk al sinds decennia op zolder liggen, totdat de Stichting Aanvullende Motorsport (SAM) enkele jaren geleden overging tot het organiseren van een Nederlandse langeafstandscup. Die bestaat dit jaar uit drie wedstrijden, in Oss, Elst (Gld.) en Aalsmeer, meestal in de avonduren en iedere keer met 25 tot 45 deelnemende teams, compleet met pitstops, rijderswissel en vaak de coureurs van weleer.

Voor ons, twee import-ouweseunen, zijn de 3 Uren van Elst enerverend. Niet dat de motor niet goed loopt. “Remmen, wegligging en motorvermogen zijn allemaal dik voor elkaar,” beamen we allebei. “De motor rijdt echt super.”

Om zeven uur ’s avonds: de start. Wedstrijdleider Evert Welvaart zwaait de vlag, 27 coureurs rennen naast elkaar over de baan. Aan de overkant springen ze op hun machine. De zogenaamde ‘Le Mansstart’. Een donderend geraas, het gaat goed, de race is onderweg. Beurtelings rijden Tajan en Gijs een twintigtal minuten. De motor loopt fantastisch. Dan, tegen achten: tegenslag. Buurman in de pitstraat Peter van Andel komt even langs. “Jullie motor heeft zonet een V-riempje verloren. Ik reed achter jullie en zag het wegschieten, ergens tussen bocht twee en vier.”

We halen Tajan naar binnen. Inderdaad, het riempje ontbreekt. Het enige motoronderdeel dat niet van Honda afkomstig is geeft problemen. De steun van de externe racedynamo (die is nodig voor de verplichte verlichting) is afgebroken. Een behulpzame official komt het teruggevonden riempje afgeven. We verzinnen allerlei manieren om de dynamo toch te bevestigen, maar komen al snel achter de ware oorzaak: een uitgelopen kogellager. Dynamo overleden. Wat nu?

Dan blijkt dat klassiek motorracen een écht sportief gebeuren is: iedereen helpt mee en denkt mee. De Leeuwarder pitsteward Harry Althof steekt met gevaar voor eigen leven de baan over om een acculader op te halen. Aalsmeerder Cees Eikelenboom, wiens Kawasaki is uitgevallen, leent ons een extra accu. Crewlid Inge regelt stroom voor de acculader. Buurman Hans van der Starre stelt zijn gereedschapskist ter beschikking. Teammonteur Ingrid geeft steeksleutels aan. De wedstrijdleiding staat ons toe om tot half tien te rijden met alleen maar een achterlicht. Dus zijn weer in de race, urenlang zelfs, al hebben we veel tijd nodig voor pitstops – we moeten elke keer de accu omwisselen.

Spannend

Aan het einde wordt het even spannend, want de koplamp moet aan. We rekken de laatste stop tot tien minuten vóór het einde. Dan gaat de motor nog éénmaal de baan op. Om precies tien uur wordt de zwart-witgeblokte vlag gezwaaid. Tajan raast met alle lichten aan over de finish. Voor de tweede keer rijden we een endurance uit met onze Japauto!

Onze klassering is nog niet bekend op het moment van het ter perse gaan van deze krant; alleen de eerste drie teams zijn genoemd tijdens de feestelijke prijsuitreiking. Och, veel soeps zal het niet zijn voor ons, met al de pitstops die we hebben moeten maken. Twee heren van rond de zestig en een motor van veertig jaar oud, we hebben de finish gehaald! Dat vinden we al heel mooi. Een wapenfeit dat niemand ons meer af kan nemen.

Een dag later start Gijs in de TT van Elst, met de 1972 Yamaha XS650. Die rijdt als een trein, maar toch zijn er problemen. Door de carterontluchting gooit de XS er emmers olie uit. Alles vet, olie op de baan, op zijn broek en op de achterband. Dankzij een engeltje op zijn schouder blijft Gijs een valpartij bespaard. “De olieschraapveren,” zegt een kenner. “Even het blok demonteren, cilinders eraf en de veren vervangen of aanspannen.” Dat wordt sleutelen tot in de late uurtjes.