Etten-Leur – Voor de tweede keer organiseerden Corné van Ginneken en Arie de Man op bedrijventerrein Vosdonk hun Classic Races. Langzamerhand trekken de Drie Uren van Etten-Leur meer teams. Hadden zich in 2017 slechts twaalf teams aan de start gemeld, dit keer boden zeventien équipes het publiek een magisch spektakel. Corné, Arie en alle andere mensen van Etten-Leur hadden zich drie slagen in de rondte gewerkt. Zo hadden zij in opdracht van de wegbeheerder kilometers bouw- en dranghekken geplaatst – en na afloop weer opgeruimd. Gelukkig waren er veel sponsoren, die de hoge kosten van al deze publieksbeveiligende maatregelen wisten te dekken.

De Le Mansstart. (Fotoserie: Ad van den Bliek)

Vermeldenswaard was de tot 1000 cc uitgebouwde Laverda van Scuderia Cazzo Vecchio (vertaling: ‘de ouwe lullen’), met het bouwjaar 1971 de oudste deelnemende machine. Het dreunende monster reed de wedstrijd zonder problemen uit. Een derde plek op regelmatigheid en dat Marc Weijtens en Marijn de Vries uit Etten-Leur afkomstig waren maakte het alleen maar mooier.
De eerste prijs bij de Vintageklasse (tot en met 1982) ging naar Albert van Grinsven en Edwin van Dinther. Bij de Youngtimers wonnen Frans en Emile Verstege met hun Honda VFR400RR, net als in 2017. Slechts twee teams vielen uit: eerst de 1981 Laverda Jota van Reint Kloppers en Jon Eekhuis (gebroken gasschuifhevel), later de Yamaha FZR1000 van Babe Racing (verbogen uitlaatpijp).
Over het circuit zei deelnemer Hans Dornbos: “Ik reed mee als teamgenoot van Noud Lourenssen op diens 1986 Suzuki GSX-R750. Het was een bijzonder snel traject. De Suzuki liep in de hogere toeren niet optimaal. We konden het niet een, twee, drie oplossen. Uitrijden was het doel en dat is gelukt. Gezellig evenement!”

De teams verlaten één voor één de pitstraat, voor de baanverkenning. (Foto: Claudia Smits)

Pech met pook,nippel en beker

Frank Elberse reed de endurance samen met Adrie Spierings. “Tot het laatste halfuur ging alles voorspoedig. We waren constant en snel. Helaas brak het schakelpookje. We wisten bij de pits te komen en hebben het provisorisch hersteld. We reden de wedstrijd nog wel uit, maar een goeie klassering was niet meer mogelijk. Een volgende keer hebben we hopelijk wat meer geluk.”

Over de goede sfeer tijdens de Drie Uren schreef Dirk de Winter later: “Het was mooi, prima georganiseerd. De rijders reden met respect voor elkaar. Ons team had panne in de training, nippeltje gaskabel los. Daarop riep Gijs als live-verslaggever of er niemand een nippeltje had. Na enkele ogenblikken kregen we een doosje vol. Dus net op tijd aan de start. Dikke merci collega’s, voor dit sportieve gebaar!”

(Foto: Claudia Smits)

LaRoJa Racing had veel pech. Niet in de wedstrijd, maar bij de prijsuitreiking. Het was rumoerig en de geluidsinstallatie was al uitgezet. Diverse malen werden de mannen opgeroepen voor hun derde plaats. Ze hoorden het niet, waarna zoals gebruikelijk de bekers werden uitgereikt aan het team met de vierde plaats. Laurens, Ronny en Jan schreven na thuiskomst: “Wij hadden een goed gevoel, maar hebben het belangrijkste deel gemist, namelijk onze derde prijs! De terugreis naar Boekel was klote. Hoe kunnen wij dit nu in ons dorp verkopen: geen bloemen, geen champagne en geen beker! En geen eeuwige roem en geen kus van Carolien.”
De punten waren al voor LaRoJa, maar de SAM zal het goed maken, sprak penningmeester Carolien af met het SAM-bestuur.

Team Cazzo Vecchio. (Foto: Walter Roeffen)

Verstege Racing, winnaar. (Foto: Walter Roeffen)

Veiligheidsmarge

Over de lange rij met hekken ontstond achteraf nog discussie. Zijn zij onveilig voor de coureurs? Het blijft altijd schipperen met een stratenparcours, de veiligheid van het publiek staat voorop, en we organiseren geen wegrace, maar een demo. Nogmaals Dirk de Winter, die vond dat het wel meeviel: “In de remzones en bij het uitkomen van de bochten had men luchtkussens geplaatst. Op honderd procent rijden, dat kan bij demo’s niet. Het boeit mij enorm om de oudere rijders met een groot palmares en rijke ervaring te zien deelnemen. Mijn respect voor hen is zeer groot. De banen vroeger waren bijna allemaal stratencircuits. Zij rijden met een veiligheidsmarge. Ik hoop dat de racedemo’s en de oude glorie blijven doorgaan.”

Wedstrijdleider Franz Heemeijer tijdens de rijdersbespreking, voorafgaand aan de Drie Uren van Etten-Leur. (Foto: Gijs van Hesteren)

Arie de Man tot slot, als één van de organisatoren: “Jullie allemaal bedankt voor de hele mooie demo. Wij krijgen diverse commentaren die erop wijzen dat we volgende keer uitbreiding van het startveld gaan krijgen.”

Tekst: Gijs van Hesteren

Foto’s Drie Uren Etten-Leur

Dank aan de fotografen, Claudia Smits, Ad van den Bliek en Carolien de Weerdt! 

Twee minuten vóór de Le Mansstart. De motoren aan de ene, de coureurs aan de andere kant. (Foto: Claudia Smits)

Le Mansstart.  (Foto: Claudia Smits)

Het team van mede-organisator Corné van Ginneken. V.l.n.r. Corné, monteur Richard Colet, co-rijder Frank van den Beemd en natuurlijk de Ducati nummer 618.  (Foto: Claudia Smits)

Dirk de Winter en Alexandre Lot: “Bolleke gaskabel los.” Bij een ander team vond men het juiste nippeltje, zodat de Belgen alsnog hun wedstrijd konden uitrijden. (Foto: Ad van den Bliek)

Ondanks kleine storingen brachten de mannen van A&E Racing hun Honda Bol d’Or naar de eerste plaats bij de Vintageklasse. (Foto: Ad van den Bliek)

(Foto: Walter Roeffen)

(Foto: Walter Roeffen)

Het podium van de Vintageklasse, na afloop van de Drie Uren. V.l.n.r. Jan Kroon, Ton van Doren (Team OTR, 2e), Ingmar de Weerdt, Wilfred van Beek (TET Endurance, 3e), Edwin van Dinther, Albert van Grinsven (A&E Racing, 1e plaats). (Foto: Carolien de Weerdt)