Hellegatcross voor zijspannen in 1971

Van tijd tot tijd maakt Motorpiet ons blij met zijn ervaringen. Ditmaal kijkt hij terug op zijn wilde jaren in de zijspancross.

Mijn naam is Piet Kramer, motorsportliefhebber sinds 1962. Nog vóórdat president J.F. Kennedy (USA) door geweervuur om het leven zou komen. Nu gaan we terug naar zomer 1971 en mijn racemotoren waren stuk. Het was het vijfde jaar NMB, zowel cross als race. Ik stond in de motorschuur en daar ging de telefoon. Het was Cock Baas uit Nieuwerkerk a/d IJssel, clubgenoot van de MCCH uit Gouda. Hij zocht een goede bakkenist voor IMBA-crosses en bij voorkeur één van mijn solo NMB-crossende broers. Maar dat kan ik ook wel! Ik was de kleinste van de jongens, maar na wat overreding mijnerzijds enzovoorts wilde hij het met me proberen. Om nooit te vergeten. Zodoende ‘passagierde’ ik in twee Belgische crosses. Wel had ik onder andere clubcross zijspanervaring, maar nu werd het internationaal.

Over crossfoto’s van Motorpiet beschikken we niet, maar ook met een wegracezijspan weet hij wat gasgeven is.

Over de tweede keer heb ik destijds een artikel geschreven voor het BSA-clubblad. Wat ik nog weet, na de lange reis, toen we aankwamen op die mooie dag? Bij het inschrijfgebouw – een café? – in het schilderachtige dorpje in de bosrijke en heuvelachtige omgeving troffen we tal van ontstemde, nee schuddende zijspancrossers bijeen. Het ging van: ‘hier rijden we niet!’ Heel vreemd. Cock kende de mensen. Het moest wel heel erg zijn en ik hoorde het aan. Er was onrust, gepraat enzovoorts of de pakweg twintig meter diepe afdaling en meteen weer naar boven veranderd of weggelaten kon worden. De solocrossers stortten zich er wél als lemmingen massaal in. Eén groot stofgat werd het en ze kwamen ook weer met de wielen los tevoorschijn.

Piet Kramer met zijn Norton Manx 500cc.

En hier een enorme publieke belangstelling, wat dacht je. De wedstrijd telde mee voor het Europees Kampioenschap. Wat doen we? Rijden man. Wij met de Triumph 650 Metisse en enkele andere zijspanners gingen rustig over een prachtig circuit met tal van taluds en hoogteverschillen, die al maar groter werden. En een behoorlijke afdaling. Cock hield even in, keek naar mij en het ging allemaal goed.

Nou, als dit het was? Opgelucht gingen we verder over het grote circuit. Maar wat was dat? Het leek wel een volksoproer. De baan was gestremd, tal van EHBO’ers en wij eropaf nadat de motor aan de kant was gezet. We drongen door de groep mensen naar voren, een zijspanequipe evenzo, maar iets verderop verdween dat in een lugubere diepte. Aan de andere zijde van de steilte naar beneden en weer gelijk naar boven stonden lieden met touwen en haken, om terugstorten in de diepte te voorkomen, wat niet altijd lukte.

Maar een kleintje, een BSA Victor ging vorstelijk telkenmale langs deze hindernis. Dus het kon wel en even later wij ook. Omlaag ging nog, en toch een beetje vaart, maar beneden gaf het zo’n schok dat ik door de knieën ging en als een aap aan het hekwerk hing. Dan weer bijna steil naar boven. Eén meter onder de rand begon de Triumph zich schoksgewijs in te graven. We kwamen tot stilstand en werden gered door touw met haak! Er waren slechts vijf zijspannen van start gegaan, onder andere een loodzware Laverda, en één ervan is bij het ravijn stil blijven staan. Wij reden een goede wedstrijd, ik maakte geen beginnersfoutjes meer en had een ‘geleende’, te grote leren crossbroek aan.

Overigens was het een geweldige beleving. Dit stofgat was waarlijk een hellegat, bedacht ik later. De wedstrijd hierna was in Zwitserland en daar zag ik wijselijk vanaf. Nóg erger? Dat kon ik niet aan en daarbij, de zeer lange reis en terug in één lang weekendje. Bij een volgende keer de laatste kampioenscross in de IMBA van 1973. Dit was een belevenis van Motorpiet.

Door Piet Kramer

Foto hierboven: Piet Kramer, met zijn BSA winnaar 500cc-klasse te Soerendonk in 1967. Hij toont hier een foto met tekst uit die tijd. Ook in 2013 weet hij te winnen: de eerste plaats in de zijspanklasse, met een BSA B33-combinatie.
Alle foto’s www.festinalente, Inge van Hesteren