HIERDEN – Een ware vuurproef voor het vernieuwde SAM-bestuur: de eerste echte racedemo van het jaar. Zoals aangekondigd was het rennerskwartier pas ’s ochtends vroeg beschikbaar. De avond tevoren kampeerde een tiental teams al op een nabijgelegen minicamping – tot volle tevredenheid overigens. ’s Winters was er heel wat te doen geweest over de nieuwe klassenindeling. Daarover is uitgebreid geschreven in deze kolommen. De deelnemers lieten zich er niet door tegenhouden, want tegen achten stond het terrein helemaal vol. En de menigte bij de prijsuitreiking ’s avonds telde vele tevreden – en roodverbrande – gezichten.
Tekst en foto’s Gijs en Inge van Hesteren
Spanning in de zijspanklasse.
Zeker, het was merkbaar dat de volledig nieuw opgezette organisatie nog kinderziekten had. Zo lukte het de mensen van de tijdwaarneming in eerste instantie niet om de namen van deelnemers te koppelen aan de uitgereikte huurtransponders. Hierdoor moest de organisatie hen verzoeken om zich in de lunchpauze opnieuw even met de transponder te melden bij de tijdwaarneming. Zo waren er wel meer ‘dingetjes’. Toch, de balans opmakend, dit was een demo als vanouds.
Aan de ‘rookies’, de nieuwelingen in het rijdersgezelschap, heeft het in elk geval beslist niet gelegen. Johan Houtveen, rijdend met nr 561 in de nieuwe Formula 2 (350-500-750 cc): “Ik vind het best hoe ze de klassen indelen. Wat een geweldige dag heb ik gehad. Ik had niet gedacht dat ik het zo leuk zou vinden!”
Zo waren er meer. Niet van alle nieuwe mensen hebben we de namen. Opmerkingen van hun kant waren: ‘geweldig, dit is het sfeertje dat ik me herinner van 35 jaar geleden bij de NMB’, en: ‘het tempo waarin gereden wordt, daar had ik tevoren nogal tegenop gezien, maar het viel me heel erg mee’, en: ‘eerst dacht ik, wat is dit voor een raar kort circuitje; toch hebben we een topdag gehad!’
Marion Vermeulen.
Over tempo gesproken. Meestal blijft dat goedmoedig binnen de perken, maar dit was de eerste demo van het jaar en sommigen lieten zich door hun adrenaline een beetje meeslepen. Zo kreeg Dirk Ris – overigens een prima coureur – van wedstrijdleider Willem van IJzendoorn een zwarte vlag, na protesten van collega-coureurs. Hij had herhaaldelijk op gevaarlijke wijze zijn motor in de binnenbocht ertussen geprikt, zo werd gezegd. Dat is nu eenmaal niet toegestaan bij een racedemo. Terecht dat hier streng op wordt toegezien. De stratencircuitjes lenen zich niet voor een wegracetempo. Aan een reactie op Facebook te zien dacht Dirk’s team daar anders over. Men had geen idee waarom die zwarte vlag gezwaaid was. Dirk zelf was echter zo netjes geweest om zijn excuses aan te bieden aan de direct betrokkenen.
Het rijden op een krap baantje als dat van Hierden vereist extra voorzichtigheid. Een foutje is snel gemaakt en wordt direct afgestraft. Zo maakte Yamaha SR500-rijder Harry Althof een snoekduik het weiland in, gelukkig zonder nare gevolgen. Het kersverse zijspanteam van Martin Verhoeff begon net even lekker aan te zetten en kwam plotseling zonder remdruk te zitten. Via de struiken van een aanliggende woning kwamen zij tot stilstand tegen een boom. Motor in de kreukels, ego beschadigd en een dikke arm voor de bakkenist. Dat wordt wonden likken. Het span van Hans-Ulrich Schöll verloor een zijwiel. “Gewoon vergeten de bouten vast te zetten geloof ik”, bekende Hans-Ulrich. “Jammer, want of we de boel nu op tijd in orde krijgen voor de Fischereihafenrennen in Bremerhaven is onzeker!”
SAM-secretaris Gert Heideveld.
De nieuwe paradeklasse is duidelijk nog in opbouw. Slechts twee deelnemers waren komen opdagen. Na een ochtendtraining werden zij met hun goedvinden ‘s middags toegevoegd aan andere demoklassen. Jammer voor de voorrijders, die hun motor graag een paar extra kwartiertjes de sporen hadden willen geven.
Rest ons het bedanken van de vele vrijwilligers, baco’s, tijdwaarnemers, fotografen, de catering en de sponsors, het wedstrijdsecretariaat en last but not least omroeper Henk Miedema. Onkruid vergaat niet gelukkig.
Fam Heijkamp 29/05/2016
genoten van deze dag. Deed me inderdaad denken aan de NMB tijden van weleer. Niet alleen de baan maar ook zeker de sfeer. Ik zag de concurenten elkaar helpen zoals dat toen gewoon was. De sterke verhalen waren een genot om aan te horen en de visie op techniek was zo divers dat je niet snapt dat de motoren nog lopen.
RepliesKortom… dit wil en zal ik meer meemaken.