30 Aug 2014

Itterbeck: wisselvallige omstandigheden geen spelbreker

Posted By; Redactie Gijs van Hesteren Categorized; Nieuws

SAM-racedemo geteisterd door olie en wolkbreuken

ITTERBECK – Oldtimer Rennen Itterbeck. Wolkbreuken, scheuren en hobbels, oliesporen. De SAM-racedemo in het graafschap Bentheim werd geteisterd door de Wet van Murphy. Toch, de doorzetters kijken terug op een af en toe een vochtig, maar welbesteed weekend. Met pikzwarte wolken die hun lading loslieten pal boven het circuit. Sommigen gingen naar huis, maar bijna alle anderen bleven ter plaatse en reden hun manches, regen of niet. Zij waren degenen die gelijk kregen, het was top!

Tekst en foto’s: SAM/Festina Lente, Inge en Gijs van Hesteren

Dennis de Vos met zijn Suzuki in de 250cc-klasse. Hier en daar een plas op de baan.

Twee dagen

Natuurlijk komt het vaker voor dat onder auspiciën van de SAM een evenement de zaterdag én de zondag beslaat, maar dan gaat het om een avondendurance met aansluitend een dagdemo. Het enige écht tweedaagse evenement van SAM speelt zich af in Duitsland. Net over de grens weliswaar, vlakbij Hardenberg, maar toch is de sfeer heel anders dan bij Nederlandse racedemo’s. Het voegt iets toe: de perfecte organisatie, het Duitstalige commentaar, de bratwursten, het lekkere bier, het massaal toegestroomde publiek en de coureurs uit de nabije omgeving. Voor hen had de SAM eenmalig een speciale klasse uit de grond gestampt: de Bentheimer Sonderklasse. De bouwjaargrens bleef gehandhaafd op 1987, maar de keurmeesters keken wat minder streng naar onreglementaire zaken als upside-downvoorvorken. Aangevuld met coureurs uit de SAM-enduranceklasse boden zij het publiek een boeiend schouwspel.

Boeiend in verschillende opzichten. Over de weersomstandigheden merkte Inge van Hesteren later op: “Was het varen of was het rijden? Hoe dan ook, het was mooi.”
Zonnig weer werd afgewisseld door ongelooflijke hoeveelheden hemelwater. Stug doorzettende coureurs reden verdeeld over het weekend vier regensessies. Zij hadden pech. Anderen, zoals de 750cc-rijders, hadden meer geluk: vier maal droog weer.

In de middagpauze een parade met prominenten in de zijspannen en met elke coureur die maar wilde meerijden.

Oliespoor

Een groter probleem was het kilometerslange oliespoor, neergelegd door de BMW-zijspancombinatie van Manfred Kasen en Sigrid Schild. In een hobbelig stukje waren zij met de carterpan aan de grond gekomen. Dat kan gebeuren, maar het kostte veiligheidsman Tonnie van de Bunte en de Itterbecker baco’s heel veel tijd, voordat de olie enigszins acceptabel was opgeruimd. Het leverde uiteraard gemopper op, maar ja, wat is het alternatief? Tóch rijden en halverwege op je snuit gaan? Tamara de Vos zei later: “Hier kan je niks aan doen, maar ik snap best de irritatie. Voortaan de zijspannen als laatste laten rijden.”

Zij was niet de enige die het zei. Ter plekke besloten de wedstrijdleiding en het SAM-bestuur om de zijspanklasse voorlopig weer aan het einde van het programma te plaatsen. Wie weet: met de zijspannen als toetje blijft het publiek ook langer langs de lijn staan. Dat was in Itterbeck zeker het geval, hoe laat het ook werd.

Uiteindelijk vond de prijsuitreiking pas na acht uur ’s avonds plaats. Het mooie is dan weer, dat iedereen daar geduldig op heeft gewacht.

Dick Aafjes met zijn Ducati.

Volgend jaar weer

De omstandigheden waren dus wisselend. Over de negatieve punten is nu voldoende geschreven. Aan de positieve kant stonden de goede organisatie door Itterbecker Herbert Scholte en zijn Duitse motorvrienden, het leuke, zij het ietwat hobbelige circuit en de gezellige kameraadschappelijke sfeer. Herbert moest het doen zonder initiatiefnemer van 2013 Henk Viskaal. Deze kampte met zijn gezondheid en kon zich niet met de organisatie bemoeien. Beterschap Henk!

Herbert was de laatste weken niet veel thuis geweest. Het organiseren van een Oldtimer Race is geen sinecure. Hij vertelde na afloop, dat zijn echtgenote hem verboden had ooit nog een demo te organiseren. Echter, een paar dagen kwam er via Facebook beter nieuws: “Dank allemaal voor het toffe weekend dat ik met jullie mocht meebeleven. Ik heb erg veel plezier gehad. Dank ook aan alle vrijwilligers, zonder hen gaat het niet. Nadat jullie zondag allen toeterend en wuivend huiswaarts keerden ging er een knop om in mijn hoofd: dat gaan we volgend jaar herhalen, of niet soms?”

Verhitte strijd in de zijspanklasse

Vooral in de tweede manche van de zijspannen knokten Rudi de Wit/Lindsay Heijnk hard met Herbert Weiland/W. Perivolaris om de koppositie. De hele wedstrijd reden De Wit/Heijnk op de eerste plaats. Verwoed probeerde Weiland hen voorbij te komen. Op de eindstreep ging De Wit van het gas, zeker van de overwinning. Maar Weiland hield de PK’s erop en met miniem verschil kwam hij als eerste over de streep. “Ben ik ze voorbijgegaan? Ja hé, ik ben ze voorbij gegaan! Op de eindstreep! Jaaah!” riep Weiland na afloop, als een kind zo blij.

Rudi de Wit: “Ik moet zeggen dat we er erg van genoten hebben en dat ik niet had verwacht die Honda’s voor te kunnen blijven, zeker niet met remmen die ik niet geheel vertrouwde. De finish lag een halve meter te ver…. De Suzuki begon de laatste halve ronde in te houden, daardoor werden we op het laatste rechte stuk nog net voorbijgestoven door Weiland z’n Honda. Zo zijn we drie keer tweede geworden. Zaterdagmiddag de remmerij en zondag tot twee keer toe een inhoudende motor. Maar we weten nu dat het kan!”

Lindsay Heijnk vult aan: “Net toen ik mijn hand omhoog hield zag ik rechts van ons de rooie raket.”

En Rudi de Wit: “Ik vroeg hem bij de prijsuitreiking wie hij dacht dat er gewonnen had. Was hij het gaan vragen bij de tijdwaarneming. Een ruime banddikte verschil, was het antwoord. Zelden iemand zo blij gezien. Ja, dit was een mooie race, met voor ons helaas de finish net te ver, maar we kunnen goed leven met de wetenschap dat we ervoor hadden kunnen blijven. Dat had ik bij aanvang van het weekend niet durven denken.”

Het is geen wedstrijd, dames en heren, en voor de regelmatigheid was het desastreus. Maar het publiek stelde dit mooie en sportieve schouwspel zeer op prijs!

Droog weer in de 750cc-manches, maar wel water op het circuit. Hier zien we Bé Prins, weer terug na geruime tijd afwezigheid.

Verstuikt

Het is spijtig, dat kort voor het einde van de tweede dag nog een rijder tamelijk stevig de grond raakte, in de allerlaatste 350cc-manche. Het was Emile Verstege. Hij schreef ons enkele dagen later: “Na mijn valpartij ben ik overgebracht naar het ziekenhuis in Hardenberg. Na intensief onderzoek en veel foto’s, bleek dat er niets was gebroken. Wel een stevig verstuikte rechterenkel en heel veel bloeduitstortingen. Voor de zekerheid hebben ze me een nachtje gehouden. De enkel is in een gipsen spalk gezet. Ik ben nu weer thuis in Steenwijk en rij een beetje rond in de rolstoel. Lopen met stokken gaat nog moeilijk, omdat de kneuzingen in de armen nog pijn doen. Komt vanzelf wel weer goed.

Natuurlijk heb ik nagedacht over wat er nu precies is gebeurd. Samen met wat anderen hebben verteld heb ik kunnen reconstrueren dat ik na de start te blijkbaar veel te dicht langs de dranghekken heb gereden. Ik pakte mijn rempunt bij bordje honderd en plotseling ging de motor als een wilde te keer. Het stuur sloeg me uit de handen en ik klapte neer. In eerste instantie dacht ik dat ik mezelf onderuit had geremd, maar het kan niet anders dan dat ik vlak na het aanremmen tegen een uitstaande poot van het dranghek ben gereden. In heb raceverleden heb ik me vaker onderuit geremd, maar dat valt echt anders dan deze knal.

In ieder geval twee leerpunten volgens mij: we hebben – net als anderen – heel lang moeten wachten op onze start. Laat in de middag. Je verliest focus, althans ik verlies focus. Wachten kan gebeuren, maar als het gebeurt, laat ons rijders bij de start één rondje achter de veiligheidsman rijden en dan pas los. Na een rondje rond het circuit heeft iedereen weer de focus. Ik weet dat jullie heel veel hebben gewaarschuwd dat het een demo is en geen race. En dat waardeer ik ook.

Ten tweede, dranghekken hebben halfronde poten die misschien wel 15 centimeter uitstaan van het hek. Het gaat altijd een keer fout. Wie kent niet de beelden uit het wielrennen? Misschien moet je deze uitstaande poten afdekken met strobalen? Kan het nog mis gaan, maar dan schuur je tenminste langs de strobalen en knal je niet onverwachts op een poot. Hopelijk kunnen jullie deze leerpunten gebruiken om onze demo’s veilig te houden. Ik weet nu weer in welk pietepeuterig klein hoekje een ongeluk kan zitten!

Voor mij zit het seizoen er op. Ik zie me niet volledig hersteld voor eind september. Bovendien heeft de motor flink schade aan de linkerkant. Ik hoop er volgend jaar weer bij te zijn.”

De SAM neemt de aanbevelingen ter harte, voor zover mogelijk. Beterschap Emile!

Albertus Stik met zijn MZ.

Meer reacties na het weekend

Hans Broekhuizen over het weer en de olie: “Alles wat je niet in de hand hebt moet je voor lief nemen. Van alles wat fout gaat leren we weer en ik heb nog nooit zoveel positieve reacties gelezen. Ondanks de olie, een paar buitjes en iets langer dan normaal zeg ik: ‘Mooi goan’. Enorm genoten, hoor.”

Leen de Heer had veel problemen met zijn 350cc-tweetakt. Eigenlijk Ducatirijder is hij meer gewend aan een kleppenwinkel. Maakt niet uit, schrijft hij: “Ondanks de pech heb ik toch een topweekend gehad. Er heerst gewoon een goed sfeertje en iedereen wil mekaar helpen. Dat vind ik gaaf.”

Gerry Hemsens, leider van het kampioenschap: “Een prachtweekend! Alle lof voor de organisatie. Ik heb alleen een andere kijk op olie verversen nu. We hebben genoten, gezellige barbecue , Reesing Tiem Tou Eem en om de tien centimeter een stroomdoos! Wat wil een mens nog meer. Vette pluim voor Herbert Scholte en zijn club. Bedankt mensen , tot volgend jaar.”

Verslaglegger Gijs van Hesteren, even voor zichzelf sprekend: “De Yamaha XS650 liep te Itterbeck beter dan ooit tevoren. Bergen koppel onderin ineens en een bak topvermogen. Eindelijk was het beestje in staat om zijn eigen 200 kilo en mijn 120 kilo in beweging te brengen. Opzij, zwaar transport in aantocht. Mede dankzij vaderlijk ingrijpen onder andere door Dick Bartels en Hans Bataille, die dingen doen met contactpunten die ik zelf nooit had kunnen bedenken. Vroem.”