Kramers Wereld – over SAM-avonturen

Geplaatst op 3 februari 2013

Een nieuwe aflevering in ‘Kramers Wereld’. Avonturen, opgetekend door Piet Kramer. Riet Welvaart, dank voor het noeste tiepwerk.

SAM Motorsportorganisatie al 25 jaar actief!

Hier wordt voorzien in startgelegenheid voor race-en sportmotoren in alle klassen van 25 jaar en ouder. Dat op gelegenheidscircuits op straten, industriegebieden of op buitenwegen en enkele permanente circuits in binnen- of buitenland. En hiermee wordt aan een behoefte voldaan om met snelle en of oudere (veteraan en classic) motoren hobbysport te bedrijven.

Ook in Elburg was Team Kramer erbij. In de brandende zon.

De motoren zijn er voor en de belangstelling ook, door tal van lieden van allerlei pluimage. Zeker door het feit dat het niet meer mogelijk is om “sportief” in het huidige verkeer of op slingerende (= leuke binnenwegen en of over dijken enz.) alleen of in groepsverband op grommende motoren of nog erger langs te snellen om het netjes te zeggen.

En dat de hele zomer door.

Verenigingen

Zo zijn er momenteel meerdere nationale verenigingen op dit gebied met een startaanbod van ongeveer tien of meer van z.g. Demorace-evenementen in hoofdzakelijk Nederland. Nu beperk ik mij tot de laatste tijd van deelname bij de SAM, die mede door de limiet van 25 jaar en ouder een grote opwaardering maakte. Let wel, het is veelal een terugbeleving naar de jongere jaren der motorliefhebbers/rijders, die nu in of tegen de middelbare leeftijd aan leunen met motoren om zich heen van toen ze nog 20 of 25 jaar oud waren. Voor velen de mooiste jaren van ons leven en wat kon je er mee doen? Om met die machines nu nog wedstrijdsport te kunnen beoefenen waar ze toen niet aan konden of durfden te denken, niet mochten of de mogelijkheden waren er niet. Maar nu wel en motorliefde gaat ver en het kan lang duren. En een heimelijk verlangen ergens naar, kan knagen hoor. Dit als inleiding over oudere kerels in veelal zwarte lederen pakken die retrospectief de circuits rond knallen.

‘…Het circuit rondknallen…’

En van het totaalaanbod der races beperk ik mij tot de belevenissen in Vlagtwedde 2012. Dit gezien van zijspan equipe “Piet Kramer en Gerard Verdoold” uit regio Bergambacht. En dit enigszins onthullende artikeltje is het meest bedoeld voor de onwetende en diegene die niets met motorgedoe of enige affiniteit hier mee hebben.

Prikkeling en beheersing

Juist die mensen die dit nog niet eerder zagen kunnen een leuke dag beleven (zeker bij mooi weer). Motorsport, zij het race/cross of andere disciplines, is niet alleen maar rondjes rijden en na afloop liefst weer ongeschonden naar huis. Zelfs wielrennen is meer dan dit, je beleeft het tot in al je vezels van het lichaam. Daarbij geur, geluid en gevoel enz. Je verkeert als bij zoveel sportbeoefeningen in een zekere mate van prikkeling als bijkomstigheid. Het adrenalinegehalte ja, of is dat juist een hoofdzaak? Wat hebben we bij motorsport meer dan alleen het rondrijden over de weg of modder of door zand terrein?

B.v. machine beheersing, gevoel, het reageren op het gashendel en het bijtend geblaf, het geluid dat hierdoor veroorzaakt wordt? Daarbij liefst technische kennis (is niet bij een ieder aanwezig) en na een wintertijd van “sleutelfeest” in een koude schuur of warme garage ter preparatie van de machine voor het aanstaande seizoen. Als je dan eind februari of maart het circuit (de drang om je kwaliteiten te tonen) begint op te snuiven als veulens of koeien die voor het eerst de weide ingaan na lange tijd.

Voorjaarskriebels

Aan de racerij gaat altijd werk vooraf; met werktuigen in dit geval. Handig is hij wel.

Ja, het nieuwe seizoen breekt aan met tal van belevenissen en we zijn weer een jaar ouder geworden. En het moet met de eventuele partner wel goed geregeld zijn en ook het vervoer. Je moet er toch aanwezig zijn en het leukst is voor velen om met anderen gezamenlijk op te trekken met een of meerdere busjes, aanhangwagens etc. En aldaar aangekomen en technisch alles in orde bevonden (inschrijven en toelaten) dan is het ieder jaar weer een beleving om op een afgesloten circuit rond te rijden zoals vroeger de strijders op het paard om de vijand tegemoet te treden. Dat was mens en dier en een motor leeft ook, je voelt het in je lijf zoals het door de versnelling gaat en het tijdig afremmen. Dan het bochtenwerk met liefst sport- of racebanden en jij beheerst de kunst van het rijden, al heeft niet iedereen dezelfde capaciteiten. Of zelfs verre van dat.

Vlagtwedde 2012

Zo kwamen we in Vlagtwedde aan ergens in augustus 2012 en dat is toch een hele reis, vrijdagsmiddags na werktijd van mijn reisgezel die de wagen beheerde en al 8 jaar “vaste” bakkenist is. Vaste wil niets zeggen, je kan er ook uitgelazerd worden als het fout gaat. Zijspanrijders vormen een koppel en een minderheid bij de overige klassen. De voorgeschiedenis is dat ik na eind zestiger jaren meerdere keren in Vlagtwedde gereden te hebben in soloklassen later nog graag het hoge noorden opzocht. In 1995 kwamen we weer terug toen er voor het eerst historische motorraces werden georganiseerd. En een paar jaar later hier ook met het zijspan aan deelnamen en dat met tussenpozen steeds regelmatiger ging plaatsvinden tot jaarlijks aan toe.

Zo ook nu en wegens vrijwillige beëindiging met de competitiemotorsport sinds 1963 nu nog enkele keren per jaar met deze B.S.A. zijspancombinatie; al 25 jaar in actie en hier is het vast de laatste keer geweest. En de laatste in 2012 was de allesovertreffende – of we op vakantie in het buitenland waren. Motor- en andere sporten zijn vaak méér dan dat alleen en hier is het altijd feest vanwege het jaarlijkse streek- of dorpsfestival met iedere keer tal van extra toevoegingen en niet te vergeten, mooi weer. En de motorraces vormen het sluitstuk daarvoor. We weten dat ze in het zuiden van het land kunnen feestvieren, maar in Vlagtwedde ook! Of zoals het nu is; ondanks de crisis lijkt het wel doorlopend een groot feest te zijn. Zo slecht is het ook nog niet in Vlagtwedde in 2012.

Het team vecht voor de bekers.

Nu waren het bijna de warmste dagen van het jaar en toen we tijdens schemering ongeveer 22.00 uur aankwamen, waren we al feestelijk onthaald op terras en in tuin met een hele familie plus aanhang, die we al jaren mochten ontmoeten. Daarna nog het feestgedruis en met tal van zalen, kermis enz. En ik als oudere Heer werd waardig ontvangen met veel dans, dames, sjans, confetti, rookkanonnen met allerlei soorten van muziek en drankjes. Blijf dan maar eens rustig op je stoel zitten. En eens werd mijn kameraad en bakkenist alhier op het dorpsplein nog derde in het WK kaashangen. Het was net of we ergens in Italië of Zuid Frankrijk waren en warm dat het was. We konden zo in het open veld slapen en toen was het al 3:00 uur in de ochtend.

En de volgende dag? Alles goed hoor – samen de training en de twee manches vlekkeloos uitgereden met het oude zijspan en prijs! Mijn bakkenist met zijn 125cc Eijsink uit 1937, ik meen met ook nog een prijs en is dit géén feestelijk besluit? De motor had het goed gehouden en we hadden al een kar vol punten bijeen gereden voor het Kampioenschap der Zijspannen. Na afloop hadden we nog een overnachting in een grote boerderij ergens in Drenthe en daar was het ook feest.

Nog twee te gaan

Zo ongeveer beste mensen, we hadden er al vijf demo’s beleefd en er waren er nog twee te gaan. De eerste was Appelscha op een zaterdag en deze werd verplaatst naar een andere datum. Hier waren weinig zijspannen en we hadden er goed bij gekund. Alles was er klaar voor, de motor afgegeard (= overbrengingsverhoudingen voor lengte circuit of opeenvolgende bochten) dat moet met ouder spul als je nog een beetje mee wilt doen en de bakkenist zou met de dieselbus komen. We zagen dit als afsluiter en toen overleed in die week een familielid van mijn vrouw. Vrij plotseling nog (ja, die ziekte) en de crematie was op die zaterdag en wat doe je dan. Helaas, er was geen keus en zo sloten we het seizoen 2012 bij de SAM af.

Dat kan ook, het is niet altijd feest en zo ook eind 1983 hetzelfde.

We stonden klaar om met drie BSA en twee Aermacchi crossmotoren naar de Gelderse Achterhoek te gaan om aan een veteraancross deel te nemen. Veteraancross was in het begin nog met oudere motoren en die brachten wij mee. Deze tak van motorsport was voorzichtig in opkomst, vandaar dat we zeer welkom waren. Inmiddels uitgegroeid tot op Europees formaat en wij beleefden al een paar jaar hier veel plezier aan. We kwamen allemaal uit de cross en deden dit een tijdje met races samen (Paul en Piet Kramer).

Je houdt het niet tegen

Heel leuk allemaal maar het ging wel door, o.a. voor drie gebroeders en een motorvriend plus aanhang van deze personen. Wat gebeurde er? Vader Kramer kwam de avond ervoor na lang ziekbed te overlijden aan jawel die ziekte. Daar moeten we ook rekening mee houden en hij had ons net nog te pakken zeg (ironisch bedoeld). En toch gingen we later weer verder, zoals hij het wist: motorgedoe? Je houdt het echt niet tegen. Wel zat hij in de jurybus met de man van zijn oudste dochter, bij mijn eerste echte motorrace in Reusel 1967. Hij vond het prachtig. Pech en tegenslag, het hoort bij het leven, het hoort er gewoon bij. En als je tijdens op reis of tijdens een evenement een storing krijgt, het geeft niet waarmee of waarom, het is allemaal net zo erg. Het is oorzaak en gevolg, doe je niets dan gebeurt er ook niets. En wat de een fijn vond kan voor de ander een gruwel zijn.

En in 2013? Als hoogtepunt weer naar Soerendonk met een retro BSA. Hier was het waar ik in 1967 (46 jaar geleden) voor het eerst een 500cc motorrace won als jong ventje bij de zuidelijke bond de NMB. Retrospectief is het (zoek maar op in het woordenboek).

Na afloop is het goed terugkijken

Tekst: Piet Kramer.

Foto’s: Inge van Hesteren