Tweede editie Grote Prijs Hessenpoort

ZWOLLE HESSENPOORT – Te elfder ure, aan de vooravond van de vierde SAM-racedemo van 2016 – die van Soerendonk – wist het SAM-reportageteam het verslag van de GP van Zwolle te voltooien. De Nieuwleusenaar Bert Vonderman, specialist in klassieke zescilindermotoren, en Tonnie van de Bunte, bestuurslid van de Stichting Aanvullende Motorsport organiseerden op het bedrijventerrein Hessenpoort voor de tweede maal een racedemo. Motorclub Nieuwleusen ondersteunde het idee met man en macht.

Tekst en foto’s © SAM Motorsport/ Festina Lente, Gijs & Inge van Hesteren

De opkomst was uitstekend. Alleen de klassen zijspan en de Supersport (waarin mensen rijden uit de vroegere klassen 125-250-350 cc) moesten het stellen met slechts een achttal deelnmers. Alle andere manches waren zeer goed bezet, met in elke klasse minstens twintig coureurs.

Hans Boelsma met partner Trea van den Burg, aan boord van de Peter de Wit Yamaha FZ.

Remproblemen

Terug van een tijdje weggeweest was onder andere Ilse de Haas, die samen met bakkenist Gert Jan Hielbrink mooi rondreed met de BMW van vader Bally. Ilse begon ooit als bakkeniste bij Bally, maar rijdt nu al verscheidene seizoenen in het NK, EK en WK, eerst bij Hilbrand Talens, later bij Colin Nicholson. Bij de SAM heeft ze de kans zelf achter de clip-ons plaats te nemen.

Dit jaar moet de SAM het doen zonder de kleurrijke, snelle en graag geziene combinatie Rudi de Wit – Lindsay Hijink. Zij zijn dit jaar vooral actief in het Belgische classicskampioenschap. Toch stond er weer een Suzuki waterkoker aan de start. Wim Barneveld, een nieuw gezicht bij de SAM, had zijn pas nieuw opgebouwde, op een GT750 driecilinder tweetakt gebaseerde combinatie meegebracht. Samen met bakkenist Leo Kuipers wisten zij mooie ronden neer te zetten, totdat het span uitviel met zo te horen ontstekingsproblemen.

Harry Althof: “Remblokjes”.

Het Hessenpoortcircuit met alleen maar rechterbochten legde een stevige wissel op de remmen, vooral bij de zijspanteams. “Op een gegeven moment waren de remblokjes volkomen opgebruikt”, vertelde Harry Althof. “Gelukkig had Bally precies dezelfde remblokken in zijn gereedschapskist en daardoor konden Tamara de Vos en ik ‘s middags toch de twee manches rijden.”

Ook terug van weggeweest was bijvoorbeeld pater familias Gerard Alsemgeest, die vorig najaar van zijn Suzuki af was gevallen en daardoor tijdelijk in de lappenmand verbleef. “Vandaag maar weer eens proberen”, had hij vooraf gezegd. Het ging goed, maar in de pauze moest hij toch stevig aan het werk met zijn Suzuki 250cc. ’s Middags zat hij weer in het zadel, dus dat moet in orde zijn gekomen.

Gerard Alsemgeest: “Mijn schouder doet het weer!” 

Snelheden en klassenindeling

Naarmate de dag vorderde, namen de snelheden toe. Normaal natuurlijk – in de ochtend verkennen alle deelnemers voorzichtig het asfalt, later krijgen ze meer vertrouwen in hun motor, zichzelf en het circuit. Vooral de laatste manches waren spannend. Want hoezeer ook de regelmatigheid bepalend is voor de uitslag, velen proberen toch als eerste over de eindstreep te gaan. Of in elk geval vóór die ene coureur die al de hele tijd op vijf meter voor je rijdt.

Uiteindelijk waren rijders en wedstrijdleiding het eens: er werd snel, maar verantwoordelijk gereden, en zo hoort het bij een regelmatigheidsdemo. Minder eenstemmigheid was er – nog steeds – over de klassenindeling.
“Onderhand snap ik er iets meer van, wie wanneer in welke groep rijdt”, mopperde iemand in het rennerskwartier.

“De SAM-angels”, het tijdwaarnemingsteam in Zwolle. Links Willemijn Jeuring, rechts Carolien de Weerdt.

Het wedstrijdsecretariaat had de rijders aan het begin van het seizoen ingedeeld in de Sport, Supersport, Formule 1 of 2. In de loop der tijd zou er dan gewisseld kunnen worden. Zo zat de oorspronkelijke opzet in elkaar: de snelheidsverschillen per klasse zouden erdoor teruggebracht worden.

“Het ging niet helemaal goed”, zei voorzitter Ben Jeuring na afloop. “Bij de inschrijving ’s ochtends had een aantal coureurs aangegeven dat zij een klasse hoger of lager wilden, bijvoorbeeld van de Formule 1 (500-750 cc) naar Formule 2 (350-500-750 cc). Dat was voor de tijdwaarnemers al een hele opgave, want die namen en rijnummers moeten dan direct, gekoppeld aan het transpondernummer, overgebracht worden naar de andere klasse. Anders klopt er niets van de tijdwaarneming aan het eind van de dag…”

Echter, velen vonden het blijkbaar een goed idee. Op eigen houtje wisselden zij van klasse tussen de manches door. Anderen waren zó snel of zó langzaam, dat de wedstrijdleiding hen opdroeg tussentijds van klasse te wisselen. Een en ander leidde tot verwarring bij de tijdwaarneming. Willemijn Jeuring kreeg gelukkig assistentie van Carolien de Weerdt.

“De volgende keer moeten de coureurs ’s ochtends bij de inschrijving aangeven in welke klasse ze willen rijden, en niet halverwege de dag weer wat anders. En dat men in sommige teams met drie transponders aan het jongleren is tussen vier verschillende motoren maakt het ook niet eenvoudiger.”

Wat betreft de nieuwe klassen voegde Ben Jeuring toe: “We horen zoveel commentaren dat we overwegen een enquête te doen: houden we vast aan de nieuwe klassenindeling of gaan we terug naar de vroegere opzet, met 50-125-250-350-500-750 cc? Eventueel met samenvoeging van enkele inhoudsklassen en eventueel met meer mogelijkheid voor erg snelle of erg rustige rijders om toch te wisselen?”

Een aantal coureurs moet toch heel tevreden zijn met een mogelijkheid tot overstappen. Zo voelde Marion Struijk zich duidelijk meer op haar gemak in de Supersportklasse, tussen de 125-250-350-rijders. En of je halverwege het seizoen terug kunt komen op een officieel vastgesteld reglement kan je je afvragen. Kortom, een verhaal met een vervolg.

Eric de Rover rijdt als bakkenist met Onno de Bruijn. ” Even de punten van mijn motorlaarzen bijwerken.” 

Gezondheid

Hoe belangrijk een beetje gezondheid is kwam duidelijk naar voren aan het einde van de dag, na afloop van de traditionele prijsuitreiking. Fuikmeester Franz Heemeijer zette Dick en Johanna Nanninga in de kijker. Al jaren zijn zij trouw aanwezig bij de SAM-demo’s, waarbij Dick laat zien dat kleine mannen een groot hart (en een grote mond…) hebben.

Dat grote hart toont hij binnenkort eens te meer. Franz Heemeijer: “Volgende week ondergaan Johanna en Dick een ingrijpende operatie, waarbij Dick één van zijn nieren afstaat aan Johanna. Een applaus voor deze twee mensen!” Dat kregen zij van iedereen, uit de grond van het hart.

Nu is het tijd voor de vierde 2016-demo: die van Soerendonk.

Franz Heemeijer steekt namens de SAM Dick en Johanna Nanninga een hart onder de riem.